Як зь легэндаў ды паданьняў
сівым шляхам даўніх зданяў
на муры ўзышла князёўна
і прамовіла заклён:
«Сонца ў промняў калаўроце,
дай дарогу колу ў годзе,
дай уроды, дай пагоды,
дай гумору і жыцьця.
Уладару мой вячысты,
княжа велічны і чысты,
барані капцы і памяць,
аслані людзей сваіх.
Гэй, выходзь хутчэй, народзе,
ў добрай згодзе, ў карагодзе,
весяліцца, баляваці,
мілавацца ды сьпяваць.
Запрашай сусед суседа
на бяседу, да бяседы.
Да сьвятарнае крыніцы
запрашай, сястра, ўвесь род».
*
А душа сьпявае шчыра,
каб сабе сабой былі.
А душы найлепей зь мірам,
са спакоем на зямлі.
6.X.2004.
|
|
